De omschrijving van de kosten van contra expertise die voor vergoeding in aanmerking komen ligt in artikel 7:959 BW. Dat bepaalt dat: de redelijke kosten tot het vaststellen van de schade ten laste van de verzekeraar komen. Krachtens artikel 7:963 lid 6 BW kan van deze regeling niet worden afgeweken ten nadele van de verzekeringnemer voor zover de bereddingskosten en de kosten van expertise niet de verzekerde som overschrijden en de verzekeringnemer een natuurlijk persoon is die de verzekering anders dan in de uitoefening van een beroep of bedrijf heeft gesloten. In deze situatie geldt artikel 7:959 BW als dwingend recht. Daarvan kan in de polis niet worden afgeweken. Hierbij wordt wel een onderscheid gemaakt tussen consumenten en bedrijven.

Deze wetsbepaling leidt ertoe dat verzekeraars ten aanzien van consumenten altijd gehouden zijn om redelijke kosten tot het vaststellen van de schade te vergoeden. Verzekeraars kunnen die verplichting in de polis alleen beperken voor een situatie waarin de bereddingskosten tezamen met de kosten van expertise het bedrag van de verzekerde som overstijgen.

Ten aanzien van de rechtsrelatie tussen verzekeraars en bedrijven is artikel 7:959 BW niet dwingend. Dat betekent dat hetgeen in de polis is afgesproken omtrent de vergoeding van kosten van expertise leidend is. Is er in de polis niets bepaald, dan geldt artikel 7:959 BW en moeten de redelijke kosten tot het vaststellen van de schade worden vergoed.

Om te bepalen of kosten tot het vaststellen van schade redelijk zijn geldt de dubbele redelijkheidstoets. Dat betekent dat het: (1) redelijk moet zijn geweest om kosten te maken (bijvoorbeeld door het inschakelen van een contra-expert) en dat (2) die kosten redelijk moeten zijn geweest.

In brandpolissen wordt de vergoedingsplicht van de kosten van contra expertise dikwijls beperkt tot het bedrag gelijk aan de kosten van de door de verzekeraar ingeschakelde expert. Hierbij wordt ook een onderscheid gemaakt tussen consumenten en bedrijven.